صیاد

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم

ای طرفه نگارم

از دوری صیاد دگر تاب نیارم

رفته است قرارم

 چون آهوی گم گشته به هر گوشه دوانم

تا دام در آغوش نگیرم نگرانم

از ناوک مژگان چو دوصد تیر پرانی

بر دل بنشانی

چون پرتو خورشید اگر روی بکشانی

وای از شب تارم

در بند و گرفتار بران سلسله مویم

از دیده ره کوی تو با عشق بشویم

با حال نزارم با حال نزارم

برخیز که داد از من بیچاره ستانی

بنشین که شرر در دل تنگم بنشانی

تا آن لب شیرین به سخن بازگشایی

خوش جلوه نمایی

ای برده امان از دل عشاق کجایی

تاسجده گزارم

گر بوی تو را باد به منزل برساند

جانم برهاند

ور نه ز وجودم اثری هیچ نماند

جز گرد و غبارم  جز گرد و غبارم